Svona styrk getur maður ekki ímyndað sér. Sjáið bara!!!

file:///Users/gunnipalli/Desktop/http-::www.metacafe.com:w:2071253:.webloc

Þeta er bara snilld og einstakur styrkur og svo framvegis. Ég á ekki orð.............

THE WHITE ALBUM 40 YEARS.

sæl og blessuð.

Er nú á skrifaðri stund að klára dreggjarnar úr rauðvínsflöskunni.                                                       Hef átt fínan dag þar sem frost var í Danaveldi.  Barði í tilefni dagsins niður einn vegg (ekki þó burðar) þar sem ég vil gera annan traustari. Tók svo til og eldaði dýrindis nautahrygg með ALVÖRU bearnaise sósu og frönskum, gerðum úr stórum bökunarkartöflum mmmmmmm. Sjálfur sötraði ég rauðvín með matnum en Sólin drakk Faxe kondi (Danskt sprite) og jólaöl.

 

 

 

 

                                                                                                               Í

 

Imbanum/ DR1 var nebbnilega ammælistónleikar í beinni. THE WHITE ALBUM 40 YEARS!            Rjóminn af Dönskum tónlistarmönnum og örum erlendum sem fluttu öll lögin á áðurnefndri plötu. Bítlalög í einn og hálfan tíma. Júhúú í öllum útgáfum: ópera með keim af Nínu Hagen, tölvutónlist, cópítónlist, pönk, heví og rapp. Bæði mislukkað og framúrskarandi. En mikilvægast af öllu LIVE.                   Þátturinn varð svo hálf tíma of langur og var beðist afsökunar á því, vegna þess aö Miss Marple var á eftir og hinn helmingur þjóðarinnar beið hundfúll eftir að þátturinn byrjaði.                                        Það má segja DR1 til hróss, að sýna þáttinn allan þrátt fyrir að tognað hafi á prógramminu.                 Ég beygi mig í duftið, drekk í botn og sendi kveðjur mínar yfir móðuna miklu: Til; Johns Lennon og Georgs Harrissonar. Yfir álana; til Poul MC Cartneys og suður til Mónakós þar sem Richard Starkey/Ringo Starr heldur til. 

 

 

 

 

 

 

TAKK FYRIR ÖLL LÖGIN.                                                                     

Góða nótt.

Gunni Palli kokkur.

Kominn aftur á bloggið.

Jæja, þá er ég reiðubúinn til að skrifa aftur (blogga). Ég hef af og til þörf á því að láta mig hverfa úr bloggheimum, til að finna út úr sjálfum mér og mínu nánasta umhverfi. Svo er nú alltaf nóg að gera. Búinn að leggja verönd úr steinum 30m2  úr grjóti sem ég tíndi hjá bónda einum og fékk hann tvær góðar rauðvínsflöskur fyrir. Þetta verður voða flott núna í vor þegar laukarnir koma upp og við setjum niður plönturnar okkar sem við sáum innan dyra í febrúar-mars á næsta ári.
Sitja þarna með morgunkaffið í morgunsólinni (alltaf sólskin í öllum framtíðaráætlunum) og hádegisbjórinn minn undir skugga perutrésins. Horfa á fugla éta orma og flugur, kettina éta fugla og smádýr og Lappa elta kettina. Allt í hinu mesta bróðerni og rólegheitum.
Ég er búinn að skafa af mér ca. 12-14 kíló síðan í Ágúst í ”MEGRUNARÁTAKIGUNNAPALLA” (sjá síðasta blogg) og er þokkalega ánægður með það, þó að stundum hafi ég svindlað svo að um muni.
Eeeen: við erum hætt að parkera okkur fyrir framan imbann á hverju kveldi með gotterí og við veljum það sem við viljum horfa á. Gerum svo bara eitthvað annað. ÞEAS: GERUM EITTHVAÐ.  Setjum múzak á fóninn og tökum til eða gerum konfekt.
Við erum að sjálfsögðu með helling af eplum útí skúr og er ég svo að dunda mér með tilraunir með eplakonfekt og gengur bara vel. Líka eru ca: 80 lítrar af eplasafa útí skúr. Uppskeran á eplaplantekrunni var æði og nú eru öll eplin+saftin komin í hús. Samtals náðum við að pressa 3000 lítra af eplasaft í ár, sem við deildum svo niður á okkur sem eru í eplafélaginu í Dumpedal. Hvað um það, næsta átak er inandyra og þarf ég að brjóta niður vegg og setja annan upp. Hinn gamli er svakalega gamall og algjör handvömm. Svo verður settur upp brenniofn með glerhurð og öllu svo að ”vetrarstemmingin” er garanteruð þegar ”vetrarstormarnir” geysa og jarðbönn á velli. Sénsinn, við fengum síðast vetur sl. Janúar í ca. þrjár vikur með föl og smá hálku. Við erum alveg hætt að halda hvít jól eða rauð. Hérna eru haldin græn jól og basta. 

Því er spáð að við fáum veðurfar eins og er í Normandíinu. Eg hef alltaf verið hrifinn af Normandíinu, gróðursældin einstök og veðurfarið milt. Eplatrén okkar á plantekrunni fíla það ábyggilega alveg í botn og gefa betur og betur af sér.
Ég hlakka bara til.
Gunni Palli kokkur. (Gunni granni)   

AÐ BORÐA EÐLILEGA EN LÉTTAST ÞÓ.

Í dag fékk ég óhrekjanlega sönnun þess að megrunarkúrinn minn virkar. ( ef það er hægt að kalla eðlilegt mataræði megrunarkúr) Ég var niðrá Striki í Köben í dag, í salla blíðu. Þar var maður sem vildi getta, hvað fólk væri gamalt og hvað það væri þungt. Hann var í tilefni dagsins með þessa líka fínu baðvigt með sér. Kostaði 20 Dkr. að láta hann getta ef ekki skeikaði 2 kílóum eða 2 árum. Kvitt og frítt. Fyrst var það aldurinn! HmHmHmHmmm! Hann gekk í kring um mig og skoðaði mig allan, hátt og lágt eins og væri ég verlaunahrossið sem hann ætlaði að kaupa, 5 mínútum fyrir uppboðið. Svo kom dómurinn; 41. árs!!!!! Það skeikaði þremur, svo að þetta var frítt. (Er 45ára) Hann vildi ólmur ná sér niðrá mér og skoraði á mig að prófa vigtina. En fyrst fékk ég leyfi til þess að fá að vera skoðaður ennþá gaumgæfilegra en áður fyrr.  Dómurinn hljómaði upp á 98 kíló. Fjandinn; hugsaði ég með mér á meðan tölurnar rúlluðu fyrir framan mig á vigtinni. 94 kíló! Það skeikaði 4 kílóum. Kallin varð frekar fúll en ég gekk glaður heim.

Vikutörn með eðlilegu mataræði, og ég meina EÐLILEGU mataræði + aukinni hreyfingu, hressilegu kvöldskokki og ekkert nart á milli mála. Ég smakka og borða oft, en á milli mála eru ávextir búnir að leysa af ALLT HITT og ekkert vínarbrauð á morgnana. Fullt af grænmeti og hálfan skammt af því sem mig langar í. Takið eftir því: HÁLFAN SKAMMT AF ÞVÍ SEM MIG LANGAR Í. Majo, smjör, og feitir ostar? Já takk! En bara lítið. Ég er glaður kall þessa dagana, teorían mín virkar án þess að snerta nokkuð sem byrjar á Diet.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og bið ég svo að heilsa að sinni. 

Kílóin fjúka út í veður og vind.

Þá er fyrsta vikan í megrunarátaki Gunna Palla; að baki og eins og sjá má á myndunum, þá fjúka kílóin út í veður og vind. Fyrri myndin var tekin nákvæmlega fyrir viku

 

 

 

 

 

 

 

og sú seinni fyrir nákvæmlega tveim mínútum.

 

 

 

 

 

 

 

Magamálið er ekki lengur 107cm heldur  komið í 101cm. Baðvigtin er týnd og tröllum gefin svo að þaðan er ekki hægt að sækja vitnisburðinn. Ég læt því myndirnar tala sínu máli enda eru þær vitnisburður um mikla staðfestu. Ekkert borðað á milli mála, smakkið er mælt í teskeiðum og mataræðið er orðið mennskt. Gunni Palli kokkur hleypur nú annan hvern dag svona 1,5 km rétt fyrir háttinn og skreiðist svo alveg "laf" uppí til sinnar heittelskuðu og sofnar um leið og haus nemur kodda með sælubros á vör. Sú heittelskaða er ekki eins rauðeygð á morgnana eftir næturvöku vegna hrotuleika hans. Þar sem hann er hættur að spila hátt og lætur sé nægja að spila pp en ekki fff eins og áður fyrr. Þetta er allt á réttri leið og bráðum verð ég eins og Legolas í Hringadróttins sögu. Hár og fallegur, grannur og fljótur að hlaupa. Léttur í lundu og allt það.

Bless að sinni og ég kem með aðra skýrslu eftir viku. 

AÐ KOMA SÉR Í FORM MEÐ EÐLILEGU MATARÆÐI OG AUKINNI HREYFINGU.

Þá er komið aððí, þyngdin nálægt þriggjasafatölunni og magaummálið er 107cm.

Ég lít út eins og páskaegg á eldspýtum. En ég er með teoríu: Borða eðlilegan mat og hreyfa mig duglega. Ég hef verið frekar slappur í mataræðinu í sumar og bætt ámig eins og ég hef átt skilið. Steina í lööööngu sumarfríi og ég hef bara notað bílinn.  Lallað í gegnum sumarið og allt bara keyrt í beibíolíu. Morgunmaturinn hefur alltaf verið ½ rúnnstykki með osti og hunangi og á hinn helminginn eitthvað kjötálegg, aaaaðeins eitt vínarbrauð (ekki á hverjum degi) og svo dönsk södmælk, sem er feitasta mjólkin í DK. Ekki dregið af mér í hádegismatnum en svo verið frekar góður áðí með kvöldmatinn. Borðað fyrir kl: 6 um kvöldið og látið vera að narta seinna um kvöldið. Samt alls ekki verið með á nótunum.
Svo er einn FERLEGUR GALLI: ég er sínartandi í vinnunni. Afsaka mig áðí að ég þurfi að smakka á matnum en það er enginn sem segir mér td. að troða heilli matskeið af kjúklingasalati uppí mig; bara til að segja viðkomandi að það þurfi meiri sinnep í. Ein og ein kjötbolla sem er nýkomin af pönnunni sem verða svo þegar upp er staðið; FIMM.

Svo er bakkelsið saman með einum sterkum kaffibolla óviðráðanleg freisting.  Þetta er orðið svo sjálfsagt að stinga upp í sig að ég hef verið hættur að taka eftir því. Glæsilegt.  Fullt af lélegum afsökunum að ég sé stressaður og svo þetta og hitt og eitt og annað. Ég er orðinn kaosátvagl sem ét mig saddan áður en ég þarf að takast á við eitt smá”vandamálið” í vinnunni, er aldrei svangur þegar ég sest að borðum og  finnst ég alltaf þurfa á einhverju ætilegu að halda, alltaf.
Ég byrjaði á því að borða ”eðlilega” í fyrradag og líður bara vel. Narta ekkert, er þó oft kominn með mat í munninn, bara til þess að ”smakka” og þarf svo að spýta því útúr mér í tunnuna áður en ég freistast til þess að kyngja. Ég bragða á öllu sem ég þarf að bragða á, en nota teskeið og svo spýti ég því út úr mér.

 

 

 

 

 

 

 

Líkami minn er engin ruslatunna sem ég get troðið og troðið í, líkami minn er minn eigin og ég ætla að fara vel með hann þangað til að ég losa mig við hann í fyllingu tímans. 

PS: Skrifa svo um hina auknu hreyfingu seinna. Er núna alveg laf, eftir kvöldhlaupatúrinn og svo þarf ég að "systemera" æðibunuganginn á mér.

Gunni Palli kokkur og fitubolla. 

SJÚKLEGT HEILBRIGÐI

Það er ekki öll vitleysan eins, hugaði ég um daginn, stórhneykslaður og lokaði dagblaðinu sem ég var að lesa. Þar stóð að sumt fólk er svo manískt í því að borða hollan mat að það hreinlega verður veikt.
Ég var að fletta 24 TÍMUM á aðalbrautastöðini hérna í Köben um daginn og þar rakst ég á þessa grein sem ég þýði svona beint (á ská).

Ef maður hættir að fara út að borða eða hættir að hitta vini, ættingja eða vini yfir máltíð eða svo, til þess að helga sig gjörsamlega sínum súperhollu matarvenjum þá getur það verið tákn um að maður er með ORTOTREKSI á byrjunarskeiði.
Þannig byrjar greinin. Og heldur svo áfram…..

ORTOREKSI sem við köllum þetta nútíma tilfelli er að þegar við erum svo manísk eftir hollum mat, er nokkurskonar Hollywood-sjúkdómur. Þekktir Ameríkanar eru snillingar í að borða ofur-hollt í það miklum mæli að þeir ma. taka sinn eigin (súper holla) mat með í nestisboxinu í fínu designertöskunni þegar farið er út að borða, jafnvel þó að bókað sé borð á Michelin-veitingastað.
Þetta er áhættuferli sem svo getur leitt til ORTOREKSI, og er það hættuleg leið til eiginlegar ANOREXI.
Segir Anna Minor Christiansen formaður í LMS; Landsforeningen Mod Spiseforstyrelser og Selvskade.
Gamli góði píramíðinn sem við öll lásum og lærðum í gamla daga er týndur og tröllum gefinn. Fínni og meira nákvæmari matvælafræði tröllríður öllu og hefur sett allt á hvolf.
Tilgangurinn nú á tímum er hollusta, forvarnir sjúkdóma og að reyna að spyrna við Elli kerlingu . Kenningar þessar snerta  fjöldann allan af fólki sem velur svo að útiloka ákveðnar matvörur eins og; hveiti, kartöflur, sykur og mjólk.
Sá stóri fókus á mat, þyngd, líkama og hreyfingu getur þýtt að við deilum okkur upp í tvo hópa:  Þá sem halda sér hraustum, fá meiri orku og fyrirbyggja sjúkdóma og svo þá sem er alveg sama hvað þeir láta ofan í sig.  En það getur svo orðið að hinn þriðji hópur verði til, þar sem viðkomandi geta orðið svo hollir  að það sé hreinlega óhollt. Segir Anne Minor Christensen.

HRÆÐSLA VIÐ AÐ VERÐA GAMALL.
Takmarkið hjá þeim með ortoreksi er ekki að grenna sig, heldur að fá svo hollan líkama sem mögulega verður á kosið jafnvel þó að hinn einhæfi kostur virki kannski alveg öfugt. Anne Minior Christensen meinar að það er hræðslan við sjúkdóma og að verða gamalt, er það sem fær fólk til að breyta matarvenjum sínum svo róttækt.  Það getur svo verið til þess að fólk fái brenglaða mynd af venjulegum mat og matarvenjum.  Maður þorir varla nú á tímum að segja upphátt að maður borði alveg venjulegan mat! Ef að við höldum áfram að láta rigna yfir okkur með upphrópunum með ráðleggingum eins og ; ”ekki borða feitan mat” ”passaðu þig á sykrum”  ”ekki borða ítalskan ost af því að það hafa fundist leifar af eiturefnum í” mun það fyrst og fremst lenda á þeim sem þegar hugsa um að lifa og borða hollt. Meinar Anne Minior Christensen.

Ekki er öll vitleysan eins, hugsaði ég og hristi höfuðið hneykslaður. En svo fór ég að hugsa og las svo greinina aftur og aftur. Það er satt að þessi heilsubylgja sem tröllríður öllu hefur áhrif og það er kannski mjög gott að hún fari út í svona öfgar til þess að við opnum augun fyrir því hvað sé hollt og hvað er það ekki.
Ég er svo heppinn að vinna hjá fyrirtæki þar sem hin heilbrigða skynsemi er ráðandi þegar matur og hollustupólitík er annars vegar. Þar er ekki talað um hollar eða óhollar vörur, heldur er áherslan lögð á hvernig SAMANSETNINGIN á sér stað og í hvaða magni við borðum og hversu oft. Þessi kenning er ekkert ný af nálinni, en engu að síður sönn og skiljanleg.  Við höfum bæði heimagert majónes og yogúrtdressingar hlið við hlið svo að kúnninn geti valið. Við setjum hlaðborðið svoleiðis upp að hin sýnilega hollusta blasi fyrst við. Svo sem ferskir ávextir, salatbar, gróf nýbökuð brauð og kryddjurtir. Seinna kemur svo að ”óhollustunni” sem er áleggin, salötin og heiti maturinn.                                (Ókey, ókey! Þar eru flestu kaloríurnar samankomnar)                                                                        Við erum meðvituð um það að við eigum að leiðbeina kúnnanum eins vel og við getum án þess að vera með einhverjar predikanir. Við erum  með skilti þar sem á stendur hversu mikil fita sé í hverju salati, sósu og áleggi, svona cirka. Í gamla daga (1970 ) var gamaldags matur GAMALDAGS þar sem bragðið var byggt upp að mestu úr salti, sykri og fitu. (svína og andafitu (dýra)) Hið góða bragð af matnum var oftast kæft með fitu. Nú myndum við bragðsamansetninguna með bitru, súru, beisku, minna salti og miklu minna af sykri. Helst með hunangi, hrásykri og púðursykri.                                                       Góð edik, krydd og kryddjurtir undirstrika og skerpa bragðið af matnum. Þetta er ákveðin þróun hjá manninum í takt við hina andlegu og líkamlegu. Það er fókuserað í stórum stíl á fituna í matnum og þær olíur sem við notum mest í DK. eru repjuolía og ólífuolía. Þær eru hollari en td. Sólblóma og sojaolía, sem innihalda færri einómettaðar fitusýrur. Smjör og aðrar olíur td: dökk sesam olía og smjör (..…líki nefnum við ekki í þessu samhengi) notum við sparlega og aðeins ef að bragð og áferð skiptir afgerandi máli. Það er ótrúlegt hversu mikið er hægt að minnka olíuna í mat ef að maður bara reynir, án þess að það komi niður á bragðinu. En þegar við höfum td hamborgara og franskar eða djúpsteiktan fisk með remó og frönskum, þá göngum við alla leið.
OK! Hamborgarinn úr HREINU nautakjöti og steiktur á næstum því þurri pönnu, fiskurinn með eins litlu raspi á og mögulegt er og frönskurnar DJÚPSTEIKTAR.  Einfaldlega vegna þess að þær bragðast miklu betur þannig en hinar sem eru bakaðar í ofninum. Steiktar upp úr nýrri olíu sem er svo hent eftir hádegismatinn. Svo eru dressingarnar og ídýfurnar bæði feitar og magrar svo fólk geti valið eftir eigin ásigkomulagi, vilja og smekk.
Kokkarnir eru svo frammi hjá gestunum og leiðbeina þeim við valið, komum með útskýringar og góð ráð. Bæði um samansetningu, bragð og hollustu. Við eigum að taka afstöðu og velja matinn okkar með umhyggju, ástúð á líkama okar og sál og heilbrigðri skynsemi. Við munum gera helling af vitleysum og við hendum okkur aftur og aftur í örvæntingarfulla megrun þegar aðeins tvær vikur eru í sólarlandaferð eða árshátíðina. En mín kenning er að ef maður lærir að borða skynsamlega og ráða yfir eigin líkama, þá eigi maður ekki langt í land.
Grikkirnir höfðu rétt fyrir sér: Heilbrigð sál í hraustum líkama.
Lifið lengi og vel.
Gunni Palli kokkur.

Kraftaverkin gerast ennþá.

Við hjónin erum búin að vera í Washington dc sl. tvær vikur á hugleiðsluráðstefnu.                            Alveg dásamleg ferð í dásamlegu veðri með dásamlegu fólki. Í gær bættust englarnir og almættið í hópinn.                                                                                                                                              Við vorum að eyða síðasta deginum niðrí bæ og gengum okkur upp að hnjám í 30 stiga hita og sælu. Við fórum svo á aðalbrautastöðina að fá okkur að borða og svo ætluðum við að taka taxa heim á hótel sem er í útjaðri Washington, lengst upp í Georgstown. Voða voða gaman! Risastór brautarstöð og mannmergðin mikil. Keyptum flott súkkulaði til að hafa með kvöldkaffinu á meðan við ætluðum okkur að horfa á Animal Planet í TVíinu. Rifumst aðeins yfir kaupum á heimskri brandarabók um Georg Bush og veifuðum svo næsta taxa. Fengum svo að sjá meira af Washington af því að taxinn keyrði utan um traffíknina sem keyrði á fullum þunga. Fallegt veður og allt lék í lyndi. Nema þegar ég ætlaði að borga, þá var veskið ekki á sama stað í vasanum!!!!!!!!!!!! Djúpur vasi á lærunum og alltaf rennt fyrir með rennilási. Sætunum var snúið við á nóinu og bíllinn og innkaupapokarnir tékkaðir niðrí saumana. Ekkert veski. Mér fannst eins og jörðin opnaðist undir mér og ég væri í fríu falli og reyndi að krafsa í eitthvað sem stoppaði fallið.  Taxadriverinn keyrði okkur strax niðureftir og á leiðinni sagði hann að hann myndi keyra okkur aftur á hótelið og á flugvöllinn daginn eftir. Við vorum náttúrulega skítblönk eins og málin stóðu og ég kreisti þessa tvo slitnu dollara í hendinni eins og þeir gætu reddað málunum. Við útskýrðum fyrir honum að hann hefði enga tryggingu fyrir því að fá grænan eyri, en hann sagði okkur að hafa engar áhyggjur. Hann myndi keyra okkur þrátt fyrir allt. Við horfðum bara á hvort á annað. Ég skipaði Steinu að hafa samband við samstarfsverur okkar og hugleiða fyrir næstu mínútum.                                         Á meðan var ég að skipuleggja það versta hugsanlega. Kveðja 200 dollara sem við vorum nýbúin að taka út. Hringja í þjónustuverið í bankanum. Loka tveimur kortum og láta yfirfæra peninga fyrir hótelinu, taxanum sem keyrði okkur út um allan bæ bara svona upp á krít, plús smá eyðslufé á flugvellinum.     Með öðru eyranu heyrði ég driverinn tala í símann á sínu tungumáli sem hann sagði að væri "Eþíópíska" og heyrði orð eins og credtitcard og value. Hann var garanterað að segja allri vaktinni frá okkur.          Svo allt í einu vorum við komin og driverinn sagði okkur bara að fara inn og leita. Hann myndi bara bíða!!!!!! ekkert með að skrifa niður nafn og svoleiðis, bara hlaupa. Við hlupum svo inn og fórum í búðina sem við vorum síðast en ekkert veski. Mér féllust hendur en Steina dró mig að súkkulaðibúðinni og þar hljóp afgreiðslustelpan með okkur á lögreglustöðina sem er " á næsta horni á brautarstöðinni"              Þar var veskið MEÐ ÖLLU SEM ÁTTI AÐ VERA Í. Kortin og allir peningarnir. Þá gátu fæturnir ekki borið mig lengur og ég settist niður. Steina faðmaði stelpuna að sér og þakkaði henni fyrir og svo hljóp hún aftur í búðina og var svo horfin.                                                                                                    Bílstjórinn faðmaði mig að sér og svo bað ég hann um hvort hann vildi vera svo vænn að keyra okkur aftur á hótelið, sem hann samþykkti brosandi. Hann hringdi svo í félaga sinn aftur og sagði honum alla sólarsöguna og félaginn spurði alveg gáttaður hvurslags fólk þetta væri; sem týndi öllu sínu og fengi allt straks aftur. Honum þótti þetta algjört einsdæmi.                                                                                  Á leiðinni "heim" fórum við að fatta þetta aðeins og Steina sagði hvernig hún hefði haft samband við sínar  samstarfsverur á innri sviðum og hún bað þær um að passa upp á veskið og setja verndarvegg utan um það. Myndin af afgreiðslustúlkunni í súkkulaðibúðinni kom alltaf upp hjá henni og Steina lét hvítt ljós streyma utan um hana og inn í hana til að halda henni í hreinum hugsunum.                                                                                                          Við vorum ekki svikin þarna þó að við værum alveg að skíta á okkur í orðsins fyllstu...... en þegar Steina fékk efasemdarhugsanirnar yfir sig þá fékk hún ró og vissu um að allt væri í lagi. Sem líka kom á daginn. Við vorum þakklát. Fundum fyrir því hversu heppin við værum að hafa svona vernd yfir okkur, bláeygðum Íslendingunum í útlöndum. "Þakklæti" er bara orð sem auðvelt er að segja.                          En við erum þakklát og full af auðmýkt í dag. Allir þeir englar sem við þekkjum og ábyggilega slatti af öðrum lögðu þarna atburðarrásina fyrir okkur.

TD. Taxabílstjórinn. Hvað ef við hefðum fengið venjulegan bílstjóra sem hefði heimtað myndavélina í pant og svo bara farið, alveg skítsama. 

Afgreiðslustelpan. Ef hún hefði bara farið í innkaupsferð með kortin og peningana. Ég var nýbúinn að borga helling inn á kortið svo að hún hefði getað skreytt sig á okkar kostnað fyrir 200.000 ískr. plús 200 dollarana.

En nei! Venjulegt fólk eru líka englar og heiðarlegar sálir eru víða. Guði sé lof.  

Ég segi nú að ég hefði nú frekar viljað hafa losnað við þessa tvo taugastrekkjandi tíma en þegar ég lít um öxl þá er ég þakklátur þess að hafa fengið þessa upplifun, að finna það svo áþreifanlega hversu vel er passað upp á okkur og almættið heldur verndarhendi sinni yfir þeim sem trúa á og biðja um.

Allt sem maður þarf að gera er að trúa og biðja.

Það er það sem ég hef lært af þessu,,,og er þakklátur fyrir. 

Matreiðslukeppnin.

Matreiðslukeppnin.
Á morgun, á morgun. Já já!
Þessi Sikileysku dagar voru á miðvikudegi og fimmtudegi. Tempóið hægt og við tiplandi á tánum alveg á fullu við að undirbúa okkur fyrir keppnina (svona í hausnum allavega) Pointið var að komast til Sikileyjar, maður lifandi.
Heil vika þar sem allt er heimsótt, vínhéruð, veitingastaðir, ávaxtaplantekrur mm. Allt borgað. Það þýddi að við vorum að finna aðstöðu, skrifa niður og taka til krydd
 og allavega, í laumi á meðan Ítölsku kokkarnir voru að vandræðast yfir lélegri eldavél og þessháttar.

En það flaut allt í góðu hráefni: sverðfiskur og túnfiskur. Bæði reyktur og ferskur(glænýr) Þurrkuð túnfiskhrogn ”bottarga” sem notuð eru til að rífa yfir réttina til að gefa þeim síðasta finish. Risarækjur og smokkfiskar í öllum stærðum og tegundum. Grænmeti var líka fyrstaflokks og fjallaoreganóið sem bragðaðist eins og blóðberg. Sítrónur, sætar og alls ekki súrar, og svo að sjálfsögðu ólífuolía í þeim gæðaflokki sem ég aldrei hef bragðaða áður . Við vorum búin að spotta það að keppnin ætti að byrja kl: 11. Tíu mínútur í, voru kokkarnir að leggja síðustu hönd á pastarétt með túnfiski og reyktan túnfisk með appelsínum.

Við litum hvert á annað og spurðum okkur sjálf hvort keppnin ætti ekki bráðum að byrja?  Réttirnir voru svo kynntir og svo sagði einn kokkana að við mættum bara byrja á keppninni og vera búin með einn rétt eftir ca. einn tíma eða þrjú korter.
Allir ruku af stað að finna pláss, hráefni, græjur og aðstöðu á eldavélinni. Ég deildi 2ja fermetra borði með tveimur kokkum og eldavélinni með öðrum fimm. Við bölvuðum skipulagsleysinu í sand og ösku og ekki tók betra við með eldavélina sem bara virkaði og virkaði ekki. En þetta allt saman varð til þess að við slöppuðum af gagnvart hvort öðru og gífurleg samstaða myndaðist bara eftir tíu mínútur. Pannan of heit, eða sauð í pastapottinum hjá keppinautunum. Það var mjög skemmtilegt.                                          Ég hafði óljósa hugmynd um soufflé fiskibollur  með kóralnum úr rækjuhausunum. Pasta og eggaldinmauk, rifið bottarga, flatar rösti kartöflur og fiskisalat. Af stað, af stað maður. Pottar á eldavélina, einn með saltvatni fyrir pastað og svo hinn með hvítvíni, kryddjurtum og vatni fyrir fiskibollurnar. Svo skræla kartöflurnar og rífa í skál saman með hvítlauk, smá salti og fjallaoreganói, vinnuborðið leit út eins og risa haugur þar sem öllu ægði saman. Ég fann svo plastpoka sem dugði fyrir ruslið. Henti sverðfiskinum í blandarann með kóralinum/innmatnum, eggjum og kryddi. Blanda blanda blanda, fljótur maður, farsið í kæli á meðan sauð ég kjúklingabauna”hveitið” í þykkan graut með kryddjurtum. Hella maukinu á plötu og þurrka svo hægt væri að steikja það svona á la polenta. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það slokknaði undir pottinum sem ég ætlaði að sjóða smokkfiskinn í svo að ekki var annað hægt en að gleyma honum. Smokkfiskurinn átti að sjóða í 20 mín. Annars yrði hann ekki meyr og svo ætlaði ég að steikja hann saman með risarækjunum. Burtu með kvikindið! Eggaldinin voru skræld í kvelli og skorin í bita og steikt í ólífuolíu….og hver tók helv.. ólífuolíuna? HALLÓÓ!!! Ertu búinn? Ókey hentenniímig! Takk! Hvað?? Gersovel, hér er saltið! Mauka eggaldinin í blandaranum með meiri ólifuoliu hvítlauk og appelsínusafa og fjalla oregano. Mmmmmmmm skapið léttist og kannski fer þetta bara allt vel ☺ Henti svo svartri pönnu á eldavélina, kreisti handfylli af rösti kartöflum og flatti út í þunna pönnuköku og steikti svo á báðum hliðum. Best að gera þrjár svo ég geti valið þá bestu hugsaði ég á meðan ég renndi handfylli að pasta penne í suðuvatnið og svo vantaði mig skeið til að forma bollurnar með.                                  Ég hljóp til yfirkokksins og bað um; spoons, pleace! Hann ljómaði allur upp og sagði eftir mér, ”ahh, spoons!” Si si! sagði ég. Spoons (með áherslu). Hann sneri sér að vini sínum sem er yfirkokkur á offisjéraskóla og sagði ”spoons” og svo eitthvað annað á Ítölsku. Það lifnaði líka yfir honum og hannn sagði líka  ”ahh, spoons” voða glaður og sneri sér svo að hinum þriðja og sagði: spoons, plús Ítölsku, ábúðarfullur á svipinn. Sá þriðji endurtók; Spoons? Veifaði með höndunum með uppgjafarsvipbrigðum og fór svo bara að skera túnfisk. Svo löbbuðu þeir bara í sín hvora áttina.                                          Öskureiður gafst ég upp og ákvað bara að forma bollurnar með puttunum. Á meðan ég í huganum óskaði ég Sikileysku mafíunni alls góðs gengis og mætti hún afmá þessa helv…. eldfjallaeyju af landakortinu og það í kvelli.
Bollurnar urðu bara nokkurnvegin kringlóttar og alls ekki svo slæmar ! Pastað sauð og ég beit í eitt rörið, yndislega al dente. Uppúr með það.  Svarta pannan var aftur orðin heit og þar fóru risarækjurnar á sem í tilefni dagsins voru pillaðar. Aaaaðeins 10 sek á hverri hlið á grængulri heitri pönnu, skarpgrilluð að utan og rare í miðjunni. Skapið batnaði svo eftir sem tíminn leið og allir fóru að fá mynd á réttinn sinn. og Sikiley er bara ekki sem verst og kokkarnir bara fínt fólk. Ég sendi hraðskilaboð til Jómfrú Maríu með afsökunarbeiðni og syndaafláti, þessi blessaða eyja hýsir líka systurfjall Heklu! Mafían? Sveiattan! 
Kjúklingabaunamaukið skar ég í tígla og steikti þá stökka á pönnunni með helling af salti. Þeir fyrstu voru farnir að skila réttinum sínum, en þar sem tímaskyn Sikileyinga sýndist mér vera svona og svona hafði ég ekki miklar áhyggjur ennþá!                                                                                                           Svo hitaði ég eggaldinsósuna saman með pastarörunum, gerði fljótlegt salat úr dísætum tómötum, vorlauk, ólífuolíu, risarækjunum og fersku kóríander. Röstikartöflurnar fyllti ég svo með salatinu og lokaði svo, eins og pönnuköku. Pastarörin fóru svo á hinn helminginn á disknum, ein fiskibolla ofaná og svo reif ég túnfiskhrognin yfir. Kjúklingabaunatíglarnir voru svo settir hér og þar.
Inn með diskinn og lagt með andagt á borðið fyrir framan dómarana sem voru einmitt á fullri ferð að smakka á réttunum. Ef þannig er hægt að komast að orði. Það tók þá nefnilega heilan tíma að smakka á öllum réttunum.

 

 

 

 

 

 

 

Í millitíðinni fórum við nokkur stykki út í eldhús  að taka til þar var að sjálfsögðu allt á hvolfi og róaði það taugarnar að dunda þetta, svo fór maður að vera krítískur og spá í hvort þetta hefði ekki bara verið tveir  réttir og ég hefði ekki átt að sleppa kartöflunum? Hvað um það, við löbbuðum svo út í salinn þar sem dómararnir voru komnir í hávaðarifrildi út af fyrstu sætunum. Það létti skapið hjá okkur sem biðu eftir niðurstöðunum á sjá þetta og skemmtum við okkur konunglega. Svo loksins var kallað á okkur og tilkynnt að fyrstu tvö sætin hefðu fengið jafn mörg stig þannig að þau færu bæði til Sikileyjar (heil vika með öllu saman)

 

 

 

 

 

 

Þau voru svo klöppuð upp og svo var kallað á þriðja sætið (ég) og var mér svo afhentur plattinn ☺ Restin af tímanum fór í að spjalla saman og óska vinningshöfunum til hamingju. Þau sem fara til Sikileyjar voru svaka happy, annar er kokkur hjá VIP og hin (stúlka)skrifar um mat í Familie Journalen, það kemur svo ábyggilega Sikileyskt þema í blaðið einhverntíman eftir ágúst og kannski ferðin öll.                          Daginn eftir var svo galadinner og sátum við keppendurnir saman og sögðum tröllasögur af hvort öðru á milli réttanna sem voru ca; 12. Með svona 8 víntegundum. Takk!
En það er nú önnur saga.

Smávegis um býflugur.

Ég set hérna smá færslu um býflugur. Ég hef verið stunginn og það er ekkert gott, hinsvegar er það heldur ekkert sérstaklega vont. Gigtsjúklingum er bent á að láta býflugur stinga sig í liðina þar sem þeir þrútna út og hitna vel.

Linast þá verkirnir á meðan (í tvo eða þrjá daga) Einn gamall býflugnabóndi sagði við mig að  þetta er allt í hausnum á manni. Vertu alveg kaldur og meðhöndlaðu þær af öryggi. Ekki neinar hraðar hreyfingar, ýta þeim burtu en aldrei slá. Ekki koma að þeim ef þú ert sveittur og eða þreyttur. Þær espast upp við svitalykt og með þreytu minnkar nákvæmnin og meiri hætta á mistökum. Ef þú ert hræddur þá finna þær það á lyktinni og verða nervösar. (stinga)  Hann veit hvað hann er að segja. Hann er hættur með býflugur, fékk bráðaofnæmi fyrir þeim þegar hann datt með heilt bú í fanginu og var marg stunginn, næstum því til bana. Hann gengur alltaf með sprautu á sér á sumrin, því að ef hann verður stunginn þá sprautar hann sjálfan sig með lyfinu og svo hefur hann 20 mínútur til að finna næstu bráðamóttöku. annars er hann dauður.  Hann var einn af stærstu býflugnabændum á sjálandi með 80 bú, ca 70.000 stykki í hverju og það gerir........5.600.000 býflugur. Býflugurna vinna eins og ein heild, stjórnað af drottningunni sem sjórnar skaranum með efni sem hún sjálf framleiðir. Hún getur breytt efnasamsetningunni og róað búið og hún getur líka gert það þannig að allt búið fari í uppnám og geri árás. Þess vegna: BEE COOL. Sá þátt í TVinu um mann sem bjó hjá ljónum og þau lyktuðu alltaf af hnésbótunum á honum (sé þetta líka hjá hundum) Ef viðkomandi er hræddur eða nervös þá kemur það mest fram í hnésbótunum og viðkomandi er dauðadæmdur. (hjá ljónunum) Það sama gildir um býflugur. Ástæðan fyrir því að nota ekki hlífðarbúning og hanska, er að herða mig upp og svo á ég að læra að vera RÓLEGUR með þær. Það er svo ekki ég sem geri hunangið, það eru býflugurnar. Þær safna, geyma og passa hunangið þar til ég svo tek það og nota. Býflugurnar hafa verið á jörðinni í milljónir ára á undan manninum í sömu mynd og þær eru núna. þess vegna er því slegið föstu að ÞÆR gera hunangið og ég á bara  að sjá til þess að þær hafi það gott og séu þar sem nóg er af blómun sem þær vilja fara í.  Geri ég það, þá fæ ég meira en nóg af hunsngi.

Gunni Palli kokkur.