Gunnar Páll Gunnarsson

Sæl og blessuð.
Ég hef undanfarna daga séð Kastljós eftir það, ákvað ég að segja mína sögu. Sögu mína sem hef lent í kynferðisbrotamönnum. Ekki til að allir færu nú að vorkenna mér og heldur ekki til að bæta mér í skara reiðra manna sem vilja velta barnaníðingum upp úr tjöru og fiðri. Heldur til þess að hjálpa þeim sem hafa lent í því sama. Hvetja þá til þess að koma fram og segja sína sögu. Hversu ljót hún er og minningin sár.                                                                                                                         En svona er hún nú                                                                                                                                                   Ég var í læri til kokks á Hótel Sögu á síðustu öld, nánar tiltekið frá 1981-1985 (þar til að ég útskrifaðist).
Karl Vignir var þá Yfirpiccalo á Sögu og það varð ekki lengi þar til að hann beindi athygli sinni að mér. Ég var þá 18 ára og leit út fyrir að vera 15. Hann mætti mér oft á göngunum (fyrir tilviljun?) og var í alla staði vingjarnlegur maður. Alltaf í góðu skapi, syngjandi og trallandi.
Við töluðumst oft saman um heima og geima. Tónlist, þar sem ég spilaði á brass og gítar og mér virtist kallinn bara vera hinn besti sveinn. Svo stakk hann einu sinni upp á því hvort ég kæmi ekki í heimsókn til hans og við hlustuðum á smá tónlist og sæum video og svo framvegis. Mér fannst svosem ekkert athugavert við það og samþykkti á nóinu. Ekkert mál maður, bara gaman! Kallinn varð feikna glaður og flýtti sér áfram með einhver skilaboðin.                                                                                   Svo liðu dagarnir og ég "rakst" á hann einhverstaðar á göngunum og hann spurði hvort ég drykki ekki áfengi. Það hélt ég nú og flýtti mér áfram hlæjandi. Alltaf brjálað að gera og sjaldan tími til að slugsast og rabba saman í vinnunni. Aftur "hitti" ég hann og hann spurði hvað ég drykki og ég man ekki hvort ég sagði vodki/kók eða brennivín/kahlúa og flýtti mér áfram. Aftur hitti ég hann og hann spurði mig um hvaða myndir mér þættu skemmtilegar og mér fannst einhvernveginn kallinn verða ákafari og ákafari í hvert skiftið. Andadrátturinn þyngri þh. En það var alltaf svo mikið að gera hjá mér sem yngsti nemi á Sögu til að geta lagt saman tvo og tvo.
Svo var það dag einn ég var að vinna í kjötvinnslunni saman með nokkrum öðrum við að úrbeina og ég fór á klósettið sem er við endann á ganginum. Þar sem ég stend og er að pissa þá kemur Kalli æðandi inn og við pissum þarna hlið við hlið eins og köllum einum er lagið.
Þegar við erum svo að þvo okkur um hendurnar þá fer Kalli að tala um að hann hafi keypt brennivín, sígó, myndir, nammi og allt.
Hvenær ég gæti komið í heimsókn????? Við urðum ásáttir um daginn og varð hann æstari og æstari að sjá. Svo kom rothöggið þegar hann fór að tala um að ef ég væri góður drengur þá væri sko allt opið og svo kýldi hann mig léttilega í klofið og blikkaði mig kankvíslega. Mér klossbrá, fattaði á stundinni hvað kallinn hafði í huga og sá allt ferlið fyrir mér á sömu stundu. Í sama augnabliki opnast dyrnar aftur og einn kokkaneminn kemur inn, snarstoppar og fattar strax hvað er í gangi og flýtir sér glottandi út. Þetta hefur sko ekki litið vel út. Skömmin helltist yfir mig eins og hellt væri úr fötu og ég flýtti mér út og inn í kjötvinnslu. Þar var dauðaþögn og allir glottu í barminn í laumi. Ég hélt bara áfram að úrbeina lambalærin eins og ekkert væri í skorist, en inni í mér var ég í losti. Djö......... kallinn þetta skildi hann fá borgað. Svo byrjaði neminn sem kom að okkur að spyrja undirföðrulega hvað ég og Karl Vignir hafi verið að gera inná klósti? Juhhhúúúú!!!!!!! Ég reyndi að láta sem ekkert væri en eftir fleiri og fleiri skot frá hinum nemunum þá brotnaði ég saman og hótaði þeim öllu illu með tárin í augunum ef þeir nokkur sinni myndu segja eitt orð um þetta. Ég var snarbrjálaður. Hnúarnir snjóhvítir sem héldu um skeftið á úrbeiningahnífnum. ég hef ekki hugmynd um hvernig þetta allthefði farið ef einn kokkurinn hefði ekki komið og sagt hinum að halda kjafti, og svo mér að sleppa hnífnum. Sem ég svo gerði. Það var svo ekki gaman að vera yngsti nemi næstu vikurnar. Skotin dundu á mér og öllum fannst þetta bara fyndið að við Kalli höfum verið að perrast saman inn á klósti.......... Ég gat svosem ekkert gert, þetta fjaraði svo út en það var erfitt að mæta Kalla þar sem hann var sendiboði allra þá var hann allstaðar,,,,, alltaf. Ég skammaðist mín svakalega að hafa bara trúað kallinum og hataði hann gífurlega. Ekki nóg um að kalhelvítið hafði verið að reyna við mig svona lúmskulega og gjörsamlega brugðist trúnaði mínum sem bara vildi sjá góða bíómynd, drekka mig fullan og skemmta mér með góðum vini, en ekkert svona ógeðslegt. Hefði hann bara spurt mig hreint út hvort ég vildi koma heim og geraða. Hefði ég bara getað sagt NEI! ég er ekki hommi takk! og málið bara dautt. En þetta var svo einkennandi fyrir kallinn sem terroriseraði alla piccalóana og litlu nemana sem voru þarna á Sögu. Fá fyrst trúnað þeirra og láta svo til skarar skríða. Þegar ég fór eitthvað að tala við hina nemana þá komu allar sögurnar um litla perran hann Karl Vignir sem króaði alla krakka af,káfaði á þeim þegar enginn sá til. Vitandi um það að skömmin myndi vera til þess að allir héldu kjafti. Við töluðum oft um að klaga kallinn fyrir Konna hótelstjóra en þegar allt kom til alls þá þorði enginn "upp á teppi" til Konráðs og stama upp erindinu, við vorum allir skíthræddir við Konna hótelstjóra. Kalli hafði verið á lengi á Sögu og að koma með einhvern óhróður og ég tala ekki um það að við yngstu nemarnir vorum neðst í goggunarröðinni svo það rann bara einhvernveginn út í sandinn. Kalli var líka vel liðinn hjá "öllum" sérstaklega hjá eldri kynslóðinni. Alltaf með Guðsorð á vörum, kvikur í svörum og leirburðurinn rann útúr honum í formi ferskeytlna og þess háttar. Við áttum á brattan að sækja og reyndum bara að standa saman á okkar hátt og vara litlu pikkalóana við.  Það var alltaf brjálað að gera eins og ég hef áður sagt og sjaldan tími til að vera einhver sáli. Við stálum hinsvegar bara matarvíninu úr eldhúsinu eins og við gátum og svo var brennt niðrí Klúbbinn eða Hollý eftir vinnu og dottið rækilega íða. Þegar við vorum nægilega fullir þá gátum við talað tæpitungulaust um allt. Svona var nú það.
En það sem mér fannst verst var hversu undirlægjulega Karl Vignir fór að þessu öllu. Notfæra sér sakleysi ungra stráka, byrja á trúnaðarskeiðinu og svo þegar enginn sá til að slá til. Fæstir af okkur strákunum höfðum verið með stelpum að ráði og að vera svona ógeð var langt frá öllu því sem við gátum ímyndað okkur að kæmi fyrir. Ekki það að við vissum ekki hvað hommi væri! "Helmingurinn" af þjónaliðinu voru hommar og það fannst mér bara æði. Þeir voru hreinir og beinir og bestu partýin voru þegar þeir voru í meirihluta. Allir vissu hverjir voru "strait" og hverjir "gay" og svo var ekkert talað um það meira. Partí-partí!
En þetta setti allt mitt tilfinngalíf í rúst, sérstaklega þar sem Helgi Hróbjartsson hafði líka misnotað sér aðstöðu sína sem prestur, trúboði og "vinur". Þar var ég ennþá yngri og virkur í félagslífi æskulýðsfélags kirkjunnar á Selfossi. Alltaf í Vatnaskógi með KSS (kristilegum skólasamtökum) Þar var Helgi oft. Svaka gæi og allt. sagði okkur krassandi sögur um stríð í Afríku, heiðingja, mannætur og hvernig hann kristnaði allt og alla. Augun á okkur stóðu á stiklum þegar hann sagði frá. Djö.... maður!!!!! 
Hann talaði líka oft við mig og maður varð upp með sér þegar þessi hetja var að tala við mig!!!
Hann bauð mér að koma í flugtúr og hann flaug heim á Selfoss, við flugum um allt og voða gaman. Honum boðið heim í mat saman með pabba og mömmu þar sem beið dúkað borð og betra stellið tekið fram fyrir guðsmanninn. En það var eftir matinn að hann kom með mér inn í herbergi og lokaði svo hurðinni. Það var smá sem hann vildi tala við mig um..... Það skifti svo engum togum að hann tók mig í faðm sinn, faðmaði mig fast að sér og kyssti mig. Stakk tungunni upp í mig og hvíslaði hvað honum fyndist vænt um mig og hvað hann elskaði mig mikið. Ég var bara 14 eða 15. Kommon! ég fraus gjörsamlega og fannst þetta ferlega ógeðslegt. Man svo ekkert hvernig ég slapp en það næsta sem ég man var að við vorum keyrðir af pabba út á flugvöll á Selfossi og allir kvöddust. Voða vinir. Ég man ekkert hvernig mér leið eða hvað ég hugsaði. Ég man bara að á næstu árum HATAÐI ég kallinn og hætti svo að vera kristinn í nokkur ár. Vildi ekki hætta á að hitta djöfulinn aftur. Þessir báðir atburðir (ásamt einu atviki til)  settu mig gjörsalega úr sambandi tilfinningalega séð. ég gat ekki komið mér í fast samband. Traustið var farið. Hinsvegar reyndi ég við allar þær konur sem ég hitti og gat ekki talað við neina án þess að sjá hana sem tilvonandi rekkjunaut. Gift eða á lausu skifti engu máli. Þá bjó ég á Akureyri og vinir mínir og fjölskylda á Selfossi hélt að ég væri bara hommi, af því að ég var ekki búinn að næla mér í konu. Það var víst bara einfaldast.   En svo var það ekki. Ég var bara ungur drengur með tilfinngarnar í einum rembihnút. Ég drakk allt kaupið mitt út á skemmtistöðum Akureyrar og hafði enga framtíð aðra en ég var góður kokkur. Þessi tilfinngarússíbani fór að lægja þegar ég nálgaðist fertugt og loksins nú um fimmtugt get ég tekið blaðið frá munninum, litið fortíðina augum og sagt ykkur sögu mína. Ég er núna sáttur og er ég hvorki sorrý, svekktur né sár. Ég ber ekkert nag í þessa þrjá menn sem hafa gert mér lífið leitt. Nöfnin á þeim tveim get ég með góðri samvisku sagt þar sem báðir eru nú þekktir fyrir ódæði sín, en nafni hinum þriðja held ég fyrir mig, þar sem ég veit ekkert um hann síðan hann læddist inn í herbergið til mín um hánótt á EDDU hóteli einu hér um árið og vonandi sé ég þann "vin minn" aldrei aftur.
Þessir menn eru veikir, fárveikir. og þeir hafa ábyggilega verið beittir kynferðislegu ofbeldi þegar þeir voru litlir. Það gerist nefnilega oft svona, menn brenglast svakalega í kollinum við svona árásir. Á tímabili var ég skíthræddur að ég myndi brenglast svo mikið í toppstykkinu á ég myndi breytast í það sama skrímsli og þessir misgjörðamenn mínir. En ég slapp vel frá þessu og hef með góðri hjálp konunnar minnar getað unnið mig úr þessu foraði og er ég þó ekki búinn ennþá að súpa kálið úr ausunni.  Það var erfitt að horfa á Kastljós í fyrradag (sá báða þættina í bunu) og taka þá ákvörðun að skrifa þessar línur. en ef ég get orðið til þess að hjálpa einhverjum sem hefur lent í því sama þá er þessi upprifjun þess virði.....

Guð blessi ykkur.

Úff maður hvað tíminn líður. Það er sunnudagur og það er bara lítil vika eftir og svo er ég aftur kominn í sveitasæluna.
Ég var að lesa á Feisið áðan að konan fílar sig bara vel í vorinu heima, garðavinna og sólböð. Ég hlakka til að koma heim og sjá öll fallegu beðin og svo kaffibrúna kellu.

En,,,,,, já! Ég endaði síðast þegar ég var að biðja um létta brunaæfingu. Ég hef greinilega hitt á óskastundina. Við mættum eins og venjulega upp á dekk 12 og biðum svo eftir fyrirmælum um bruna sem aldrei varð úr. Svo við héngum þarna úti á þilfari í ca 3 tíma, litum yfir Osló í vorbúningi þaeas; snjórinn var á undanhaldu og bara einstakir klakar á reki.
Ég og Mads kokur fórum að tala um hvað það væri nú gaman að fara til Svíþjóðar, lengst uppí skóga næsta haust, svona eina langa helgi. Búa í litlum bústað og svo tína ber og jurtir. Hafa að sjálfsögðu helling af krukkum með sér og dehydrator. Æðisleg græja sem þurrkar ber og ávexti, jurtir og allt sem hægt er að þurrka. Bara fara einn og njóta kyrrðarinnar. Svona draumóra finnum við oft uppá þegar við erum þreyttir á hamaganginum, loftræstingunni, konu eða kallaleysinu og svo áfengisleysisins ( það er bannað fyrir áhöfnina að drekka vín og svoleiðis á meðan törninni stendur) Ekki það að við séum að klepra á vinnunni, en við vinnum stanslaust í 16 daga það er stundum þörf á að tala um það villtasta sem manni langar að gera þegar heim er komið og allir vita að þetta eru bara draumórar og maður þarf bara að létta á sér.
Sólin skein í heiði og þetta var bara hin ágætasta æfing.
Svo var þeyst niður og hádegismaturinn keyrður niður í messa. Allir hinir voru á fundi um hagtölur mánaðarins (Ég fékk frí)

Danskar frikadellur með kartöflusalati og agúrkusalati og svo uppáhaldið mitt: Léttsteikt kálfalifur með lauk og sveppum. Það var frekar erfitt að koma sér í gír eftir þann mega skammt en af stað litli kall, það var heilsteikur kjúlli í kvöldmat með brúnni sósu og allez og ég þurfti að vera búinn að steikja 90 kjúklinga fyrir klukkan 2 kæla þá niður og skera niður við trog. Beggi kokkur sem sér um Seven Seas hlaðborðið mætti á slaginu hálf fjögur og þá urðu ofnarnir að vera klárir. Minestronesúpan var klár og tortillagumsið líka og svo var bara að taka allar side orders: Rífa ost, skera agúrkur, lauka og tómata, fylla skálar með allskonar sósum, chutneyum, spírum og sýrðum rjóma. Allt sem hægt er að troða í tortillas eftir smekk, græðgi og góðum siðum.
(eða vöntun á því síðastnefnda)
Eftir tiltekt og hálftíma í sófanum, þá var farið í ræktina og hamast þar dágóða stund. Ég veit ekkert betra en að skreiðast upp í bæli alveg laf, eftir harðan dag og sjóðandi heita sturtu.                          Það síðastnefnda kostaði mig áminningu frá brúnni, vegna þess að ég opnaði hurðina á baðinu og öll gufan fyllti káetuna og að sjálfsögðu kviknaði á helv. skynjaranum. Sekúndu seinna hringdi síminn og hvöss rödd spurði hvort það væri kviknað í hjá mér. Þegar ég úrskýrði málið fyrir kallium þá hélt ég að hann myndi nú eitthvað mildast, en hann varð bara ennþá verri, gaf mér svo munnlega áminningu fyrir þetta (og öll hin skiftin) og hótaði mér bannfæringu og öllu mögulegu ef þetta kæmi fyrir aftur.          Ég sofnaði svo eins og lítið saklaust barn og dreymdi fallegan draum um ónefndan stýrimann sem grátandi bað mig um fyrirgefningu á kokhreystinni. Daginn eftir vaknaði ég eins og nýsleginn túskildingur með brosi á brá.

Ég verð bara að ganga að staðreyndum.

Ég er heimsins mesti matarnörd. Heilinn á mér byrjar fyrst að funkera þegar ég geri eitthvað sem er matartengt. Ég þvoði jú gólfið og vaskaði upp, fór út með hundana og þvoði mér hér og þar. Núna er ég búinn að tína 10 kg af kveðum sem ég sulta svo í kveld, tíndi salvíu úr garðinum og er að brúna lamblærið sem ég svo hyl með salvíunni og læt svo lambalærið morrast í ofninum leengi við vægan hita. Borist fram rósarautt. Á meðan ilmurinn færist yfir húsið þá tek ég til í stofunni og pæli aðeins í kveðumarmelaðinu. Steina hristir stundum hausinn yfir mér.
En, mottó dagsins er: LIVE IS FOR LIVING. Enjoy!

Kallinn átti ammæli um daginn og á óskalistan hafði hann skrifað: Fleiri bíflugur. Ekki að það væru svo fáar býflugur eftir í býkúpunni sem hann á útí garði; neinei hann krafðist þes að fá fleiri kúpur          (með býflugum takk:) Hann hafði verið svo lúmskur að vera búinn að semja um kaup á tveimur gömlum búum af gamalli konu sem var að gefa býflugnabúskapinn upp á bátinn. (aha!;) Konan hans var ekki alveg sammála kallinum að þetta væri besta gjöfin fyrir hannn, en kallinn haggaðist ekki og kvaðst þetta vera reyfarakaup. Heilar tvær fjölskyldur á verði hálfar. Jæja tvöþúsundkall er jú slatti og muldraði svo eitthvað um hund sem kallinn gaf kellu og dóttur á vordögum í ammælisgjöf og kostaði fjórumsinnum meira. Býflugurnar eru þó uþb (án ábyrgðar) 20.000 stykki í hverju búi. Kella gafst þá upp og sagði að hann mætti alveg kaupa þessar flugur fyrst hann væri svona áfjáður í þær. Henni væri sko alveg sama.     Jess!                                                                                                                 Kallinn fór út með hundana og var hann hinn ánægðasti með lok mála. Hann hringdi í konuna sem átti býflugurnar og þau sömdu um það að hún myndi hringja þegar hún væri klár. Svo liðu dagar, og kallinn gerði lítið hellubeð þar sem býflugurnar áttu að vera. Inní gamla hænsnagarði þar sem hitt búið er. Þar er ró og næði. Enginn renningur af fólki og girðing kring um. Sem sagt: Fyrirtaksstaður fyrir býflugur. Svo hringdi konan og sagði að kallinn gæti bara komið að ná í búin, búið væri að skoða þau og væru þau laus við sjúkdóma og aðra óáran. Kallinn lánaði kerru hjá nágrönnunum og brenndi af stað. Á leiðinni sá hann fyrir sér allt hunangið sem hann gæti fengið frá þessum blessuðu býflugum. Hvílík sæla! Eftir smá keyrslu renndi kallinn í hlað þar sem býflugnakonan á heima og sýndi hún kallinum þau bú sem kallinn gat valið úr. Hmm! Kallinn gekk um og skoðaði veel og lengi, opnaði búin og dáðist að hversu rólegar býflugurnar væru, eitthvað annað en óargadýrin sem kallin ætti heima, huh. Bölvaðar truntur og órólegar með afbrigðum, þó mættu þær eiga það að þær væru iðnar við hunangssöfnunina. Jájá þær mega eiga það hrós sem þær eiga skilið, blessaðar. Býflugnakonan var eitthvað undirfurðuleg á svipinn og spurði hvort kallinn vildi ekki kaupa þriðja búið sem var þarna við hliðina. Það hafði nefnilega enginn kaupandi komið og sýnt því áhuga. Kallinum vafðist tunga um tönn þar sem hann var bara með tvöþúsundkall og gat því ekki keypt það þriðja, þó hann dauðlangaði í. Hristann hausinn og kvaðst ekki hafa ráð á því þriðja. Býflugnakonan varð frekar óhress með svarið en hjálpaði svo kallinum við að setja búin tvö á kkerruna. Eftir það settust þau niður og býflugnakonan fór að segja frá býflugnaferli sínum og hversu mikið vesen þetta allt væri. Hún væri nú orðin gömul kona og hefði ekki fleiri krafta í allt þetta dund. Kallinn hlustaði á allt þetta með öðru eyranu og vildi nú helst fara að leggja í hann og það fyrst. Býflugnakonan hélt áfram að segja frá og var orðin hin hressasta. Leiddist kalli þófið og kvaðst þurfa að kera heim þar sem bráðum tæki að skyggja og ætti hann eftir að setja búin á sinn stað og tæki það nú tímann sinn. Þaðheldégnú! Býflugnakonan varð þá frekar óróleg og tuðaði áfram um þriðja búið. Hún væri að hætta og vildi ekki halda áfram, það væri bara enginn sem sýndi býjunum áhuga lengur nútildags. en ef kallinn vildi þá mætti hann bara hirða það síðasta bú ef hann vildi, honum að endurgjaldslausu!!!! Hýrnaði þá hagur Stympu og gat kallin ekki neitað þessu tilboði.  Þau komu síðasta búinu á kerruna og kvöddust svo með virktum og óskuðu hvort öðru góðs sumars.Kallinn var eins og gefur að skilja í skýjunum vegna þessara reyfarakaupa og keyrði beinustu leið heim. Hann baksaði svo við að setja búin á sinn stað og fékk ekki einusinni eina stungu, þrátt fyrir tvennar gallabuxur bol, lopapeysu og tvenna hanska með vinyl.Hann situr núna með fartölvuna í skauti sínu og er að monta sig af býflugnabúgarðinum sínum nýkominn úr baði og með Pernod á ís í glasi. Hundþreyttur en mjög ánægður með daginn. Draumur hans er að rætast; orðinn býflugnabóndi, meðlimur í vaxklúbbi þar sem vaxið er án allra eitur og aukaefna, og Býflugnaklúbbi Hróarskeldu sem einnig tekur sveig framhjá öllum eiturefnum sem og erfðabreyttum "nútímaaðferðum". Náttúran sér um sig eins og hún hefur gert alveg frá því að tímar hófust. Guði sé lof.

Sem sagt; Pápi veit hvað hann syngur. 

Það er komið vor í DK og kallinn kominn á kreik í garðinum sínum. Tékkaði bíflugurnar fyrir viku og þar var allt á fullu hjá þeim. Setti svo nýja ramma í búrið og tékkaði aftur seinnipartinn í dag.   Drottninguna fann ég bara strax, umvafin þernum og önnum kafin við að verpa eggjum. Bíflugurnar eru á fullu við að safna hunangi og gera klárt fyrir nýja kynslóð. Nú er fullt af brumi á trjánum og safna þær frjókornum til matar og í töflunum var bæði hunang, frjókorn og lirfur. Sem sagt: VORIÐ ER KOMIÐ. Það var ekki laust við að ég væri smá taugastrekktur um daginn þegar ég opnaði búrið í fyrsta skifti frá því í fyrrahaust þegar ég tók hunangið. Það fór nefnilega allt úr böndunum hjá mér. Ég var allt of seinn heim og var að þvælast í þessu í rökkrinu og svo fór að smárigna og bíflugurnar urðu órólegri við það. Ég varð meira og meira stressaður og fékk á mig helling af stungum á lappirnar. Ég var svo vitlaus að fara ekki í stígvélin vegna þess að þau voru blaut. Hélt bara að það væri nóg að vera í tvennum sokkum! HA. Ég fann fyrir smá stungum á ökklanum og leit niður og það var eins og ég væri með Tarsan ökklaband. Allt morandi af flugum á löppunum. Ég henti öllu frá mér, labbaði smá frá búrinu og stappaði þeim burtu. Fór svo í  blaut stígvélin og kláraði svo að taka hunangsrammana. Bílugurnar voru út um allt og ég þakkaði bara fyrir gallann svo ég yrði ekki stunginn annarstaðar. Einhvernvegin náði ég svo að klára þetta og fór svo inn með rammana, óvitandi um að ég var með heila hersveit af bíflugum á bakinu. Ég spurði dótturina á bænum hvort ég væri með nokkuð á bakinu og hún bakkaði bara inn í stofu og svo heyrði ég bara hálfkæft "já" úr sófanum undan teppi og allt. Sem betur fer sóttu bíflugurnar í ljósið í eldhúslampanum svo að þær enduðu allar í ryksugunni, blessaðar. Það var svo ekki mikið af hunangi, vegna mjög þurrs sumars, en það er djö..... gott.

Dagarnir eftir voru erfiðir. Ég taldi ca 20 stungur á hverjum ökkla plús nokkrar á lærunum og á höndunum þrátt fyrir þykka gúmmíhanska. Ég gat ekki tekið mér frí úr vinnunni vegna veikinda annara ( ég er séffinn) Haltraði um sárþjáður við eldamennskuna og þess á milli sat ég með fæturna í 20 lítra bala með kamillutei sem kínverjarnir mínir voru svo vænir að gera. Ég ætla ekki að segja frá hvað fór mikið af tepokum í balann. En það virkaði. Vekirnir voru ekki eins slæmir á meðan ég var í fótabaði. Hringdi svo í lækninn minn þegar mig fór að svima, en hún óskaði mér bara til hamingju með að vera ekki með ofnæmi fyrir eitrinu. Úr því að ég væri uppistandandi eftir þessa meðferð þá gæti ég óhræddur haldið áfram að vera bíflugnabóndi. Hvílíkur hrossalæknir hugsaði ég með mér og tók verkjatöflu númer 7 eða 8. Yfirmenn mínir þurft líka endilega að koma í skyndiheimsókn þann daginn og kommenteruðu hálf hlæjandi þessa kínversku lækningaraðferð.

Þetta jafnaði sig svo eftir nokkra daga en ég á erfitt með að taka mig saman og vera rólegur þegar ég skoða búið. Það er nefnilega Alfa og Omega að vera rólegur. Bíflugurnar finna á sér ef maður er taugastrekktur, verða líka órólegar,,,,,, og stinga.                                                                           En það er bara gaman að æfa sig í að vera rólegur og yfirvegaður fyrir framan 70.0000 bíflugur sem geta orðið að stórhættulegum óargardýrum ef maður stendur sig ekki.

Svo,,,,,, BEE COOL.